Another Day in Quicksand

Thorgee

(na wszelki słuczaj przeniosłem to tutaj, zależy mi na opiniach)

Uwielbiam te chwile... Moment, gdy wyciągam się na zielonej, soczystej trawie, jakiej nie ma w żadnym innym miejscu, niż te nasze zielone płuca. Kilka chwil, które mamy tylko dla siebie nawzajem, gdy nie ma żadnej siły, która mogłaby nam przeszkodzić. Gdy moje palce sięgają na oślep, by nie użyć wyrażenia "po omacku" do kształtów, być może niedoskonałych, ale w tej chwili wszelkie mankamenty zdają się być zupełnie bez znaczenia.

Pierwsze, delikatne ruchy, opuszki palców omiatają te cudowne krągłości, by po chwili chwycić pewnie i bezceremonialnie obnażyć, wydobyć na światło dzienne. Palce wilgotnieją lekko od lekkiej rosy, sięgają coraz dalej, obracają, wciąż z należną pieczołowitością, wszystkie ruchy, z pozoru tak niedbałe, w istocie są dokładne i wyważone, nie za szybkie, nie za wolne, jakby w rytm jakiejś melodii starszej, niż można pomyśleć. Słyszę śpiew ptaków w niedalekim lasku, szum ocieniającego łąkę drzewa, wszelkie odgłosy zamieszkujących je owadów. Gwar miasta został gdzieś za nami, łomżyńskie wzgórze maluje się w dali, na horyzoncie, jedynym świadectwem ludzkiej myśli technicznej jest hałasujący nienachalnie traktor kilka kwater dalej i postkomunistyczne dziedzictwo, jakim są druty elektryfikujące pobliską wieś, oraz wyłożony betonowymi płytami rów melioracyjny.

Przez moment spoglądam na błękitne, zasnute spokojnie płynącymi obłokami niebo, gdy poprawiam się na swym wyleżanym w trawie miejscu i wspieram na łokciu, by mieć lepsze pole manewru prawą ręką. Sięgam dalej wprawnymi palcami, by wreszcie trafić do sedna i uwolnić je szybkim szarpnięciem. Słyszę, jak sycząco wzdycha, rozkoszując się tym brutalnym akcentem. Przez ułamek wieczności patrzę z triumfem na to, co zrobiłem, biorąc kilka głębszych oddechów, by móc rozkoszować się jedynym i nieporównywalnym z niczym innym zapachem, wreszcie przesuwam rękę...

Przymykam oczy i zbliżam usta, słysząc gdzieś w akustycznym tle dzwony jedenastu kościołów i chóry "Messiaha" Hendla, śpiewające na Pańską chwałę. A może to tylko moja wyobraźnia pracuje w przeczuciu tego, co ma się za chwilę stać? Każdy mój ruch jest nieunikniony, jakby zapisany od wieków i czekający na stanie się rzeczywistością.

W końcu wtulam mocno wargi i w odwiecznym odruchu rozkoszy odchylam głowę w tył, wlewając do gardła chłodny, złocisty napój. Smak eksploduje w moich ustach, gdy w tej pozycji, wsparty na łokciu, z puszką przy wargach składam hołd tradycji, o której wiem, że pochodzi jeszcze z czasów jednego z pierwszych ludzkich państw - Babilonu. Co jakiś czas przystaję, by wziąć oddech i zamienić kilka niewiele znaczących zdań z podobnie jak ja rozwalonym w trawie i celebrującym kumplem. Czas płynie leniwie, lekki wiatr uspokajająco kołysze trawą łąki, drzewo równie kojąco szumi, krajobraz dookoła wygląda tak sielsko, tak swojsko i przyjaźnie... jednak czas leci nieubłaganie i po wylaniu "grindowej końcówki" gniotę puszkę w dłoni i rzucam do poradzieckiego rowu. Zwykle ten moment ma w sobie nutę smutku, podobnie, jak widok zachodzącego słońca przywodzi na myśl jakąś nienazwaną, niewysłowioną i niewyrażalną tęsknotę.

Uśmiecham się szeroko pod wąsem, którego nie mam. Do zachodu słońca jeszcze daleko. Sięgam do kościanki po drugie piwo...